kartofle pryskane

Uczucie bezsilności, to kaźń zadana człowiekowi przez stwórcę. Nic tak nie rozkłada na łopatki, jak świadomość niemocy uczynienia czegokolwiek, co miałoby na celu poprawę jakości własnej egzystencji. W skrócie: szlag mnie trafia, gdy uświadomię sobie, że nawet stając na rzęsach, czynność stawania zostanie zdiagnozowana jako nieprzydatna, przez otaczające mnie środowisko, osądzona na nie przez społeczeństwo i zepchnięta na margines infantylności przez kulturę, której owa czynność byłaby niekwestionowanym elementem. Jednak jest jeszcze nadzieja. Nie w kulturze, lecz w naturze. Otaczając się przez lata naturą, będącą odskocznią od szeroko pojętej kultury, prawdziwie odpoczywam.  Natura zespala całą chemię składającą się na moją cielesność i czyni ze mnie niepoprawnego optymistę. Wystarczy zanurzyć palec w jeziorze, aby zapomnieć o szefie kretynie; wystarczy zaciągnąć się powietrzem, nieskażonym działalnością pobratymców, by nie myśleć o dziurze w budżecie własnego gospodarstwa, w końcu wystarczy trzasnąć żoładkówkę pod wędzoną sielawkę, na środku polany, gdzieś w lasach Warmii, aby zorientować się, że nasze własne problemy, są śmiesznie małe; by przejąć się losem Pana Miecia, u którego za stodołą wynajmujemy miejsce pod namiot , a który zapomniał już, czy jego kura siedzi na jajkach dopiero tydzień, czy już dwa tygodnie i zdaje się ów Pan Miecio wielce tym problemem zafrapowany. Powtórzę Wam, mili Państwo prawdę starą jak świat i znaną powszechnie: im bliżej człowiek natury, tym wolniej i pełniej żyje. Bo jak tu żyć szybko i łapczywie, gdy wiemy, że do sianokosów jeszcze 10 dni, a do grzybobrania jeszcze 5 godzin snu? Jak tu się spieszyć, jeśli wiemy dokładnie, że chleb upiecze się dopiero za 3 godziny, a krowy trzeba spędzić do obory dopiero wieczorem. Drodzy Państwo, nie można żyć szybko jedząc kartofle ze skwarkami drewnianą łyżką i zapijając je zsiadłym mlekiem. To niewykonalne.